"Een verhaal van een wandelvrijwilliger tijdens een winterse dag"
Vandaag op stap met twee bezoekers van het Akcent. Een heer en een dame. Beide nog niet lang bezoekers, maar ik had al wel de kans gehad om kennis met hen te hebben mogen maken. Met de dame had ik van de zomer een aantal keren gefiets op de duofiets en met de heer regelmatig een praatje gemaakt tijdens een bakkie koffie of een potje rummikub in de ontmoeting. Zij wilde graag "Den Briel in". En ik vroeg of ze het leuk vonden om oliebollen te gaan eten, waarop enthousiast werd gereageerd.
Het was een grauwe, bewolkte winterdag en hoewel het droog was, was de straat nog nat van de regen eerder die ochtend. We gingen naar buiten: meneer op de scootmobiel en, zodra we naar buiten stapten, stak mevrouw haar arm door de mijne, waarop ik haar aankeek en vroeg: "wilt u aan mijn arm lopen?", waarop zij zei: "heel graag". Het duurde niet lang voordat ik mevrouw zachtjes aan mijn arm voelde trekken en duwen waarop ik haar vroeg: "heeft u last van uw evenwicht"? Ja, merk je het"?, zei ze. Waarop ik haar spelend, beledigd aankeek en zei: "ik dacht dat je aan mijn arm wilde lopen omdat je me aardig vond!", waarop zij mij op mijn schouder sloeg en quasi-beledigd uitriep: "nou!", direct gevolgd door een harde lach en een scheve grijns. Dit werd een fijne wandeling. Ik kon het voelen!
Meneer reed in zijn scootmobiel iets voor ons uit en keek nieuwsgierig de winkeltjes van de voorstraat in, terwijl mevrouw vrolijk kletsend aan mijn arm naast mij liep.
Eenmaal aangekomen bij de oliebollenkraam wilden zij beiden trakteren, wat natuurlijk niet kon. Maar uiteindelijk trakteerde meneer, enigszins beledigd dat ik geen oliebol wilde en mij dus niet kon trakteren, iets wat ik niet als negatief ervaarde maar als een eigenschap van een goedgeefs en fijn persoon. Na het bestellen smulden ze alletwee van hun oliebol. Even helemaal in het moment: gewoon genietend. Toen mevrouw haar oliebol op had en meneer die van hem ook bijna, zag zij dat de voorkant van zijn jas helemaal onder de poedersuiker zat, waarop ze een kreetje slaakte en zijn jas prompt begon schoon te maken. Hij heek haar verbaast aan waarna hij lachend zijn schouders ophaalde, alsof hij wilde zeggen: "wat kan mij het ook schelen". Twee dames liepen vreemd kijken voorbij, wat meneer en mevrouw niet door hadden en mij absoluut niet kon schelen: ze hadden het naar hun zin!
De terugweg gingen wij via een andere route: langs het eilandje van de Brielse aap en daarna verder langs het weiland, genietend van alle (water)vogels en de rest van de mooie omgeving.
Toen we het akcent binnen kwamen zei meneer: "ik merk ineens dat ik koude handen heb gekregen. En kijk nou", wees hij naar het mandje voorop zijn scootmobiel, "ik had mijn handschoenen gewoon bij me! Waarop hij hartelijk moest lachen en waarop mevrouw spontaan zijn handen pakte en deze warm begon te wrijven. Ja; het was een grauwe winterdag. Maar wat een warmte. En wat een mooie mensen!
Nu dat het frisse lenteweer er weer aan zit te komen, vragen wij U, heeft u een uurtje tijd om een wandeling te maken samen met een bezoeker van Careyn 't Akcent of bewoner van Careyn de Plantage? Meldt u zich dan nu aan:
Careyn de Plantage
Jacqueline van Barneveld
T: 06-53679688
E:
